Theo Overgoor, oase van rust op een school in beweging.

Vanaf de start van het Isala College in Silvolde tot aan zijn pensionering in 1998 was Theo Overgoor, de conciërge van deze school voor Havo en VWO, een baken van kalmte en gelijkmoedigheid. Op de school, die in 1970, in een aantal semipermanente lokaaltjes, startte als dépendance van het Ludger College, moest vanaf het prille begin sterk geïmproviseerd worden. In dat laatste was Theo een kei.

In de eerste jaren, waren, door het voortdurend groeiende aantal leerlingen, constant bouwactiviteiten en verhuizingen in en rond de school gaande. Het kwam goed van pas dat Theo een achtergrond had als meubelmaker. Hoe vaak hebben we hem niet, na afloop van de lessen, in zijn grijze stofjas al fluitend door het schoolgebouw zien banjeren om een of andere aanpassing, verbetering of reparatie te verrichten? 

Toen het Isala, na 10 jaar explosieve groei van 271 naar 1100 leerlingen, wat betreft het gebouw (‘semipermanent’) eenmaal ‘op orde’ was, sloeg het formaldehydespook toe. Het hele schoolgebouw, waarvan de wanden en plafonds waren opgebouwd uit spaanplaat, en waaruit de zgn. formaldehyde-gassen vrij kwamen, moest ‘gecocoond’ worden. Hiervoor moesten gedurende ruim anderhalf schooljaar lang voortdu-rend afdelingen verhuisd worden om niet doorlaatbare verf over de wanden en plafonds te spuiten. Theo Overgoor, later aangevuld met zijn collega Joop Striekwold, kwam handen en voeten te kort om deze operatie in goede banen te leiden. 

Uiteraard gingen de gebruikelijke dagelijkse conciërge-taken gewoon door: openen en afsluiten van de school, kopieerwerk-zaamheden, catering voor personeel, leerlingen en tijdens eindexamens, toezicht op laatkomers en toezicht tijdens pauzes, aanwezigheid en catering bij de vele ouder- en vergaderavonden, inzetbaarheid op ongeregelde tijden en op school(carnavals)feesten of actiedagen… noem het maar op.   

Als het enigszins kon probeerde Theo te helpen. Dat gold voor directie, collega’s  en leerlingen. Daarbij gaf hij blijk van een natuurlijk gezag. Hij bleef voor de leerlingen een mijnheer, mijnheer Overgoor. Theo had een gezonde hekel aan onnodig ‘gedoe’; hij was niet iemand die zo nodig nadrukkelijk een standpunt moest innemen en uitventen.

Vanuit de informele, gemoedelijke situatie van het ‘houten’ Isala heeft Theo Overgoor ook nog de verhuizing naar de prachtige, inspirerende nieuwe locatie, op dezelfde plek aan de Paasberglaan, mogen meemaken.         

Nu is ‘mogen’ wellicht wat eufemistisch uitgedrukt. Wat er tussen november 1993 en januari 1995 allemaal is verzet om deze enorme klus te klaren, is bijna niet te beschrijven. En dat een stevig deel van het organisatorische werk ook nu weer op de schouders van de conciërges, dus ook Theo Overgoor, kwam te rusten, moge duidelijk zijn. Maar het resultaat mocht er dan ook zijn.                                               

Een aardig voorbeeld hiervan was onder meer de ontwikkeling die het kopiëren voor school doormaakte. Van aanvankelijk een handgedraaid multipliceerapparaatje dat op alcohol werkte, naar een enorm digitaal gestuurde machine met oplages van honderdduizenden per jaar…Theo maakte het allemaal mee. En op dat alles was Theo enorm trots. Die trotsheid en verbondenheid straalde Theo steeds uit.

Ook in sociaal opzicht maakte hij duidelijk deel uit van die Isala gemeenschap. Dat Theo op handen gedragen werd door de hele schoolgemeenschap bleek wel bij zijn afscheid. Als man met veel koorervaring, nam hij vaak deel, als dirigent van of deelnemer bij gelegenheidskoortjes, op het Isala, bij jubilea of afscheid van collega’s. Maar nu, eind januari 1998, trad bij een geanimeerde afscheidsreceptie een zeer groot gemengd koor van collega’s op om Theo met een gelikte eigentijdse ‘Der Theo’ op de melodie van ‘Der Apotheker’ dankbaar uitgeleide te doen.

Dat enige maanden later zijn zoon Dorus hem op diezelfde plek opvolgde, maakte Theo enorm trots. 

Na zijn pensionering hebben we hem, samen met zijn vrouw Riet, nog vaak mogen begroeten bij allerlei gelegenheden die met het Isala te maken hadden. Zijn gezondheid liet Theo het laatste driekwart jaar ernstig in de steek. Op 31 januari stierf Theo Overgoor, net 80 jaar geworden, in zijn vertrouwde Kloosterhof in Silvolde.

Kees Evers/Steven van Woerkom